De Lokale Editie

Na een heerlijke dag opbouwen, inprikken en soundchecks van onze artiesten is het dan eindelijk zover, ‘Lamarziendan 12: De Lokale Editie’ gaat van start. Er is een vrij streng deurbeleid naar aanleiding deelname aan Rauwkost.

Lamarziendan is het enige onderdeel in het brede programma van Rauwkost dat vrij toegankelijk is. Dus de grote portier met baard checkt grondig op het toelaten van mensen die ontzettend graag van de partij willen zijn. Noël wordt bedankt voor de organisatie, waardoor hij dit keer helaas niet achter de drums kan plaatsnemen. Zijn vervanger neemt de rol met verve op zich.

Zoals gewoonlijk galmt het Lamarziendan-lied door de Clubzaal van de Verkadefabriek. Het publiek lijkt nog enthousiaster dan voorheen en doet uit volle borst mee. Jochem doet zijn welbekende hupsje en heeft daarnaast natuurlijk weer gezorgd voor de heerlijke veganistische catering.

Pim komt zwetend op, maar heeft nog energie voor tien en krijgt het publiek binnen dertig seconden zover om luidkeels “Lamarziendan!” te roepen na de glasheldere uitleg van de Lamarziendan-filosofie… Dit behoeft hier geen verdere uitleg toch? 
De eerste artiest maakt haar entrée:

Paula Alvala & Annika Hemmerling (Pipi Belli begeleidt)
Een veelzijdige artiest opgegroeid aan een strand van Brazilië is nu gestationeerd in Nederland. Samen met haar compagnon uit metropool Berlijn zoeken zij naar dialogen tussen dans, circus en theater, terwijl ze flirten met beeldende kunsten. Als een vis in het water zwemt ze door de warmte van de Clubzaal. Dikke lucht van plezier. Balans lijkt een kernbegrip in hetgeen wat we zien: een balancerende parasol en het tarten van de zwaartekracht in de ringen.

Berend Bonsema
Een diepe baritonstem zingt fascinerende teksten. Invloeden van Bill Callahan en Johnny Cash zijn somber gekleurd in tijdloze balades. Van origine is Berend een folk blues schrijver, maar zoekt het avontuur in de richting van Folk Rock met zijn tweede EP 'Jean Michel'. Het was niet de bedoeling deze aankondiging woord voor woord over te nemen van zijn Artist Statement. Al helemaal niet in het Nederlands. Zo pretentieus heeft hij het namelijk nog nooit horen klinken. Maar we hadden het bij Lamarziendan niet beter kunnen omschrijven dan hij zelf. Laten we eerlijk zijn: er is geen woord gelogen, op het woord pretentieus na. Het tempo daalt bedoeld bij het nummer over een actrice die hij slechts kent van een scherm. Want laten we eerlijk zijn, het gebeurt steeds vaker dat mensen op deze manier verliefd worden. Pretentieus is het niet, lichtelijk ijdel wel. Maar daardoor laat Berend blijken te weten wat hij wil. Hij is zeker van zijn zaak. Dat moet ook wel met de improvisatie band Pipi Belli die hem prachtig begeleidt. Ook onze Susan zingt zwoel met Berend en weten samen de juiste snaren te raken.(Heet nieuws, Berend Bonsema zit in de kwartfinale van het Leids Cabaret Festival!)

De Lokale Rubriek
Muis in het huis, een ongenodigde gast? Is hij wel meegeteld als bezoeker of was hij er al toen we binnenkwamen? Onze stagiaire gaat op zoek. Lamarziendan bestaat louter uit regionale medewerkers en vrijwilligers. Marc, Jordy, Stijn, Pim, Susan enz… Alleen Merijn de stagiaire is niet lokaal en komt uit Eindhoven. Eindhoven?! Hij wordt daarom vrij ruw onderschept door de beveiliging. Presentator Jordy steekt hier een stokje voor. Ondertussen zit Bosschenaar Mourad op zijn telefoon te typen. Jordy vraagt hem op het podium te komen en wil weten hoe hij het vindt om lokaal te zijn. Mourad volgt met een chauvinistisch geraas. Jordy legt de lokaal (Mourad) en de a-lokaal (Merijn) typisch Bossche uitspraken voor. Mourad en de stagiaire geven telkens een antwoord. Wie wint is niet duidelijk, maar Merijn mag gelukkig blijven. Als u lokaal bent weet u natuurlijk waar dit stukje satire op gestoeld is. (#Ruw, #Babel, #Bieb, #vrijheidvanmeningsuiting, #Censuur, #briefpvv, #minder, #lamarziendan, #meer)

Aard de technische man is zijn kind op bed leggen. Pim maakt van de gelegenheid gebruik om het Rauwkost-festival nog eens te promoten. Jordy ziet hier natuurlijk en terecht zijn kans schoon om de hoed van Lamarziendan rond te laten gaan.

Spelfout
'Volg je de regels. Dan speel. Je het spel fout.' Met hun Nederlands werk en eigenzinnig karakter, serveert Spelfout ons de smaken pop, rock en rap. Met vleugjes humor en verhalen genieten we van dit jonge zooitje ongeregeld. Recalcitrant dat ze zijn en in de drukte van hun bestaan, geven zij de schuld van hun oponthoud aan oudjes in de supermarkt. Er schuilt een verhaal in elk nummer. Licht poëtisch, realistisch puberaal en met behoorlijk wat durf. Ze gaan bijna nooit over het randje. Het taalgebruik is populair, maar ook net niet en dat vinden we fijn. Behoorlijk lokaal dat wel. Dat hoor je aan zijn tongval. Pittige rock die de belevingswereld en teksten versterken. Railcateraar Egbert verkoopt alles en komt van ver. Het geld moet binnenkomen en dus maakt het baantje als railcateraar hem niet uit. Egbert gaat werkelijk fluitend door het leven. Laten we duidelijk zijn, dit zijn schatjes. Met een simpele rijm kadans en overzichtelijke teksten creëren zij verhalen. De verhalen gaan vooral over de belevingswereld waarin zij zich bevinden. Hierdoor wordt herkenbaar hoe vergankelijk de tijd van het leven is, ook als je nog heel wat jaartjes voor je hebt. Herkenning bij jongeren die met dezelfde vragen kampen, die vele ouderen al een tijd achter zich hebben of gelaten hebben. De tijd pakt alles van je af. Hierdoor blijkt maar weer eens dat leeftijd relatief is. Maak je nog wel eens muziek vraagt haar oma diezelfde avond nog, nadat ze naar een optreden is komen kijken.

Tango Arte
Geïnspireerd op de dramatische, pulserende, melancholische Argentijnse tango brengen Jos (accordeon), Abu (gitaar) en Brechtje (zang) prachtige Argentijnse tango's. Abu schrijft teksten en zegt vaak dat hij niet weet waar het over gaat. Brechje weet het wel: “Het gaat over ons”. Al gaat het volgende nummer over de hoop dat de liefde die er is of was blijft en terug zal keren. Pipi Belli speelt een nummer mee en er mag meegedanst worden, het effect van de tango natuurlijk. Dat wordt schamel opgepakt, ze willen wel maar er wordt geen aanstalte gemaakt. Mensen dromen en wanen zich in een zwoele Argentijnse nacht aan een barretje in Buenos Aires wellicht.

Cirkuloj
De naam Cirkuloj betekent letterlijk circusmensen in Esperanto. Cirkuloj is een groep van tien jongvolwassenen, die samen een voorstelling hebben gemaakt. Deze jonge dynamische circusgroep balanceert kegels, ze lijken allemaal hun eigen kunstje te doen er zit behoorlijk wat cohesie in hun bewegingen. En wat voor bewegingen. Een goed gecoördineerd samenspel en gebruik van motoriek. Het lijkt een freestyle dans of breakdance-groep op hoog circusniveau. Na een soepele dans op een eenwieler door een jongen met rossige dansende krullen, wordt er gebalanceerd met mokken en kegels en kegels en mokken. Hierin lijken alle mogelijke manieren van balanceren naar voren te komen. Ook allerlei bevroren posities van het lichaam na het vangen komen aan bod. Ze laten ons zien dat bekers vangen een kunst is. Het maakt niet uit hoe de bekers gegooid worden, als ze maar eindigen als een ijssculptuur. Er wordt overgeschakeld naar duo’s, artiesten dansen om elkaar heen en kegels vliegen om je oren, maar veilig. Er raakt niemand gewond er valt er geen kegel. Kunstig nagedacht over het verloop van deze vermakelijke voorstelling.

Lamarziendan Live
Het publiek wordt uitgenodigd het podium te bestormen. Dichter en/of jazzmuzikant Friso stormt na het horen van dit aanbod uit zijn stoel. Uit zijn bordeaux rode jasje verschijnt papier met tekst. Een erotisch poëet, bijna literair? Het klinkt in elk geval erotisch. Vooral de manier waarop hij woorden in de mond neemt. “We zijn geen engeltjes maar misschien wel wat anders.” Nee hij weet het zeker. Heuse waarheden in dichtvorm. Je vraagt je af hoe oud deze jongeman is, met een woordenschat als die van Van Agt.

Vlamousse
Vlamousse benoemt totdat er niks meer te benoemen valt. Van kleur-debat tot willie-walm. Geen onderwerp te klein of te groot. Maya van As en Brigitte van Bakel gaan het aan. Enerverende begrippen als dubbelbloed en piemelbrie vliegen je om de oren, terwijl ze soepeltjes worden verwoven met een trap naar de, ‘Wit is ook maar een kleur’, mentaliteit’. Het geheel eindigt met vla, mousse en een lange lik in het gezicht. Brigette en Maya verrassen het publiek. Je ongewoon ongemakkelijk voelen van herkenning en je stoel bepissen van het lachen. Een dynamisch duo. De voorstelling die zij op het moment spelen heet Saampies. Hun naam: Vlamousse. (Heet nieuws, Vlamousse staat ook in de kwartfinale van het Leids Cabaret Festival 2019!)